Ingezonden: ‘de witte fiets’
AlgemeenHet was op een vroege zondagochtend tijdens het uitlaten van de hond. Het ontsnapte bijna aan mijn aandacht, zo nutteloos als het erbij lag. Wat brokstokken in het gras. Ik herkende ze. Het hoorde bij die witte kerkfiets die af en toe in je wijk logeert. De ongenode gast die zomaar aan iedereen boodschapt dat de kerk open is, dat je welkom bent.
Later op de dag zag ik de fiets, de witte kerkfiets… langs de kant van de weg. Niet tegen de bekende paal. Maar wel met het hangslot er nog aan. De fiets moet vast opgetild zijn en is met wat bochten en spierkracht van de niet al te hoge straatnaampaal bevrijd. Daar waren minimaal twee mensen voor nodig. Omdat de fiets ook nog een gewoon slot had én op slot zat, was er niet mee te rijden en is ie verderop weer gedumpt. Daar lag ie dan. Bevrijd van de paal en de ‘Welkom-in-de-Dorpskerk-platen’…
In de buurt van de fiets lag een lege fles, ooit vol van witte rum. Deze inhoud gaf de fietsbevrijders wellicht de moed voor deze actie, omdat je met alcohol opgetild kan worden in je bewustzijn. Met een volume van 37,5% aan je lippen, kun je immers tot grote hoogte stijgen en van de nodige remmen bevrijd worden. Maar uiteindelijk leidde het hoogtepunt (van de fiets) tot een nieuw dieptepunt.
Echte bevrijding leidt er niet toe dat je hulpeloos langs de kant van de weg eindigt. Dan kom je van de regen in de drup. Je moet opnieuw opgetild worden. En hoeveel schade heb je dan al opgelopen? Die fietsbevrijding is daarmee een (confronterende) spiegel geworden. Want als mensen zoeken we naar van alles wat ons op kan tillen en vrijheid brengt. Daar betalen we ook gerust een hoge prijs voor. Maar na die hoogtepunten kun je zomaar weer gebutst en gedeukt langs de kant van de weg terechtkomen.
In de Dorpskerk hebben ze het over een ander soort bevrijding. Eentje van een diepte- en hoogtepunt tegelijk. Het gaat er vanuit dat we vastzitten, zoals die fiets, en bevrijd moeten worden. Maar daartoe zijn we zelf niet in staat. God neemt daarom het initiatief, in Jezus daalde Hij af van de hemel naar de aarde; van de hoogte naar de diepte. Hij daalde af om op te tillen van de diepte naar de hoogte. Hij raapt op wat langs de langs de kant van de weg ligt, maakt los wat vast zit. Maar nog belangrijker: Hij heeft de sleutel om je van het slot te halen zodat je kunt doen waarvoor je bent gemaakt. Dat is niet om jezelf, de ander of spullen te slopen en er mee weg te komen, maar om Hem helemaal lief te hebben en je naaste als jezelf. Dat gaat met vallen en opstaan, hoogte- en dieptepunten, maar wel in het vertrouwen dat Zijn sterke arm je niet loslaat. Fiets bijvoorbeeld eens naar de Dorpskerk om te horen hoe dat kan en te leren hoe dat moet. Je bent welkom.
Robert Duiker