Oproep tot nauwere samenwerking tussen GGZ en wijkteams
Woudenberg - We doen iets niet goed als het gaat om het steunen en zorgen voor de kwetsbare medemens in Nederland. Een op de vier mensen heeft een psychiatrische diagnose (gehad) en tegelijkertijd krijgen de meest ontredderde en ontregelde personen geen passende hulp. ‘Wachtlijsten zijn er in de geestelijke gezondheidszorg (GGZ) al jaren, de instroom groeit, de sector kan dit niet alleen oplossen’, zo verwoordt Ruth Peetoom dat (Trouw, 6 november 2021).
De geschetste situatie wordt breed gedeeld en is niet nieuw. Hoe komt het dan dat er zo weinig verandert? De situatie is complex doordat diverse moeilijkheden met elkaar verband houden. Er is verschil in benadering, taal, cultuur en beeldvorming. Binnen de ggz domineert het medisch model: mensen met psychische problemen hebben een stoornis die individueel gediagnosticeerd en behandeld wordt. Die behandeling richt zich op het opheffen of leren omgaan met de stoornis.
Wijkteams hebben de opdracht om meer te werken vanuit het sociaal model: de samenleving, de directe leefomgeving en de bestaanszekerheid zijn bepalend voor de mate waarin volwassenen en kinderen psychische problemen krijgen èn de mate waarin zij daarvan kunnen herstellen. De hulp en ondersteuning richt zich op het versterken van het dagelijks leven en de mensen die daarin een belangrijke rol vervullen. Door dit verschil richten we ons op andere zaken en kennen we elkaar te weinig.
Oproep aan politiek Den Haag
De associatie van wijkteams heeft daarom een oproep geschreven aan betrokken instellingen en politiek Den Haag. De Kleine Schans is lid van de associatie en heeft meegeschreven aan dit stuk. Niet omdat we zo van schrijven houden, maar vanuit een ambitie. We kunnen dit als wijkteams of als ggz niet alleen op lossen. Daarom is de oproep aan de ggz en het sociaal domein om de handen ineen te slaan.
De oproep vanuit de associatie is aan ieder die zich aangesproken voelt, om vanuit de eigen mogelijkheden bij te dragen aan het gesprek over en de beweging richting een inclusieve samenleving die psychische variatie omarmt. Waarin professionals vanuit de psychiatrie en het sociale domein nauw samenwerken met inwoners, hun netwerk en met elkaar, gefaciliteerd door steunende structuren en bekostiging. Bij complexe vraagstukken als deze is er geen eenvoudige of enkelvoudige oplossing. Wat wel helpt is een gezamenlijke richting. Dat begint met het onder ogen zien van de complexiteit en de ernst van de situatie. Bij complexiteit past kort cyclisch werken, samen begrijpen, leren en verbeteren. En het telkens weer zetten van stap 1: wat weerhoudt mij nu om te doen wat nodig is? Wat kan ik doen om op dit moment, vanuit mijn positie, bij te dragen aan deze beweging? De werkgroep gaat in januari aan de slag met de opbrengsten uit het netwerk.
Wat kan ik bijdragen op dit moment, vanuit mijn positie.