Trots
Samen feest vieren is over het algemeen het makkelijkste wat er is. Er staan voor een ander die het moeilijk heeft, vraagt heel wat meer van ons. Afgelopen vrijdag was ik nagenoeg getuige van een ongeluk dat plaatsvond rond de klok van half 6 op de kruising rondweg met de Rumelaarseweg. Hier werd een berijdster van een scooter geschept door een automobiliste bij de stoplicht overgang.
Terwijl de berijdster van de scooter midden op de weg ligt, het verkeer gelijk volledig stremt en de regen met bakken uit de hemel neervalt, komen er mensen uit alle hoeken en gaten om hulp te bieden. Als een geolied team ontfermen zich mensen over het slachtoffer en de automobiliste. Tegelijk bellen anderen de hulpdiensten. Gelukkig is de berijdster van de scooter bij kennis, al is het duidelijk dat ze veel pijn heeft. Om het slachtoffer te beschermen tegen de kou en de regen, staan er 4 mensen met een zeil klaar en worden er dekens gebracht.
Zodra ik de opmerking maak dat we er handig aan doen om het verkeer te gaan regelen, voegen zich gelijk 2 mannen bij me en gaan we aan de slag. Niet geheel zonder gevaar omdat we niet gelijk beschermd in het donker op de weg staan. Gelukkig komt er al snel iemand met veiligheidshesjes voor ons wat het werk makkelijker maakt. Zonder enige vorm van onderlinge communicatie weten we de doorstroom van het verkeer te realiseren. Iedereen vervult zijn of haar taak met verve totdat de hulpdiensten arriveren. En wij uiteindelijk afgelost worden door de politie die naast een veiligheidshesje ook beschikt over een rode lamp zodat verkeer op afstand eerder in de gaten heeft dat er wat aan de hand is. En ongeveer anderhalf uur nadat het ongeluk plaatsvond is het slachtoffer op weg naar het ziekenhuis, het wegdek weer schoon en kan iedereen huiswaarts keren. Waarbij je gedachten zijn bij het slachtoffer en de automobiliste, die het hopelijk momenteel beter maken.
Rond 19 uur sta ik onder de warme douche en probeer ik weer een beetje temperatuur in mijn lijf te krijgen. En ben ik trots op alle mensen die gelijk in actie kwamen en hulp aanboden. Tegen de mannen waarmee ik het verkeer mocht regelen wil ik zeggen; ik ken jullie naam niet en weet niet waar jullie wonen, maar een dikke pluim ook voor jullie. Volgens mij zijn we alle 3 gisteren geslaagd voor de cursus verkeersregelaar. En dan kom ik terug op waar ik mee begon. Samen feest vieren is niet makkelijker omdat het momenteel bijna niet mogelijk is. Wat we wel kunnen doen is omkijken naar elkaar. En hulp bieden waar en wanneer dat mogelijk is. Zoals vrijdagmiddag bij een ongeluk, maar ook wanneer het ander leed in onze gemeente betreft. Of het nu gaat om armoede, zorg of eenzaamheid. De voldoening dat dit geeft, zou een ieder door corona heen moeten weten te slepen. En dan komt de tijd om samen weer feest te kunnen vieren vanzelf.
Wees een trotse inwoner van Woudenberg en draag je steentje bij, in welke vorm dan ook. Dan wordt het alsnog, ondanks corona, een fijne kerst en kunnen we 2022 vol vertrouwen tegemoet zien. Arno van Dijk