Simav vluchtte als 13-jarige alleen uit Syrië
AlgemeenWOUDENBERG Mensen verlaten niet zomaar hun geboorteland. Zo’n besluit neem je met pijn in je hart. Na je vertrek zal niets meer hetzelfde zijn en het is maar de vraag of je welkom bent in je nieuwe land.
In deze rubriek vertellen we de verhalen van enkele nieuwe Woudenbergers.
Deze week het verhaal van de nog maar 17-jarige Simav. Als meisje van 13 jaar moest zij haar familie en moederland verlaten.
De 17-jarige Simav Abdul Rahman woont sinds 3 jaar in Woudenberg. Een ogenschijnlijk gewoon meisje die een MBO opleiding voor verkoopmedewerkster volgt en een bijbaantje heeft bij de supermarkt en een restaurant.
Haar indrukwekkende verhaal vanaf het moment dat zij haar moederland Syrië moest verlaten zorgt echter voor kippenvel en respect.
Oorlog in Syrië
Simav vertelt dat 10 jaar geleden, in 2011, de oorlog begon in Syrië. Op dat moment is Simav 7 jaar. “We woonden in een klein dorp, daar was het minder gevaarlijk dan in de grote steden. Veel mensen uit de steden vluchtten naar de omliggende dorpen.”
Simav legt uit dat de oorlog in Syrië twee kanten kent; er is gevaar of een groot tekort aan levensmiddelen. Dat laatste was het geval in het dorp waar Simav woonde met haar ouders en een jonger zusje en broertje.
“Er was een groot tekort aan brood, groente en fruit. Wat er was, was heel duur. Daarnaast hadden we de helft van de dag geen stroom,” aldus Simav. “Ik zat in de 8e klas en bereidde me voor om naar de 9e klas te gaan, maar ineens was de school dicht en kon ik geen onderwijs meer volgen.”
Vlucht naar Irak
“Mijn ouders maakten zich veel zorgen. Ze wilden eigenlijk wel weg, maar mijn broertje en zusje waren nog te klein.” Simav vertelt dat haar opa en oma alnnaar Irak waren gevlucht en dat haar ouders wilden dat zij daar ook naar toe zou gaan. “Mijn ouders gunden mij een beter leven.”
Het moment van afscheid was heel moeilijk, vertelt Simav. “Ik kan niet zonder mijn moeder, ze is als een vriendin voor mij, maar toch moest ik gaan. Smokkelaars kwamen me midden in de nacht ophalen om vervolgens lopend naar de grens met Irak te gaan.” De dan nog maar 13-jarige Simav vertrekt als een schim in de nacht helemaal alleen naar een onbekende toekomst.
Turkije
Simav vertelt dat het fijn was om haar opa en oma te zien. Na een verblijf van twee weken gaat de vlucht verder naar Turkije. Samen met haar opa en een tante beginnen ze aan een zware tocht door de bergen, haar oma blijft achter.
“Dat was een hele gevaarlijke en zware tocht. We hadden op een gegeven moment geen eten en water meer. Ik was vaak bang, omdat ik niet wist of we het wel gingen redden. Smokkelaars namen de vluchtelingen mee door de bergen, maar gaven vaak geen goede informatie. Als zij zeiden dat we nog een kwartiertje moest lopen, was het wel 2 uur”, aldus Simav.
Toch lukte het om de zwaar bewaakte grens van Turkije te passeren. Daar worden Simav, haar opa en tante opgevangen door kennissen.
Vlucht naar Griekenland
Turkije was echter maar een tussenstation. Simav vertelt dat zij en haar tante elke dag probeerden om naar Griekenland te komen. “De verhalen over de boottochten waren echter misleidend. Smokkelaars vertelden mooie verhalen over dat het een soort cruisetocht was. Wij wisten echter wel beter door alle verhalen.”
Na 10 pogingen lukt het Simav om op veilige wijze in Griekenland aan te komen. Daar verblijft ze in Athene op verschillende plekken. Waaronder in een opvanghuis waar de hygiëne zeer slecht is. Veel mensen werden ziek en beloftes van een verdere reis naar West-Europa werden niet nagekomen.
Eindelijk in Nederland
Uiteindelijk lukt het Simav om via een van de Griekse eilanden met een vals ID naar Nederland te vliegen. Daar wordt ze echter gelijk gearresteerd, vanwege het valse identiteitsbewijs. “Toen was ik heel bang”, zegt Simav, “ik was helemaal alleen en nog maar 14 jaar oud en kwam in de gevangenis.”
De volgende dag wordt Simav naar het AZC in Ter Apel gebracht en neemt het Nidos de begeleiding over. Dit is een organisatie die zich inzet voor alleenstaande minderjarige asielzoekers.
Woudenberg
“Gelukkig kon ik al die tijd met mijn ouders in contact blijven en had mijn vader een vriend in Woudenberg. Daar was ik welkom.”
Anderhalf jaar is Simav bij de familie gebleven en toen kon ze in oktober 2020 haar ouders, zusje en broertje weer in de armen sluiten. Inmiddels was er zelfs een broertje bij gekomen die Simav nog nooit had gezien. “Het was zo’n fijn moment om na tweeënhalf jaar weer bij elkaar te zijn”, zegt Simav, “ik had ze zo gemist en ik was zo alleen geweest.”
Levenservaring
Terugkijkend zegt Simav dat de twee vluchtjaren haar ouder hebben gemaakt. “Ik heb veel levenservaring opgedaan en veel geleerd. Ik heb zoveel slechte mensen ontmoet, dat ik nu beter kan inschatten of ik iemand kan vertrouwen of niet.
Ik heb geen hulp nodig, want ik kan gewoon heel veel zelf, ik zie altijd mogelijkheden.”
“Ik heb geleerd dat je fouten mag maken en dat je juist van fouten kan leren. Ik wil het positieve meenemen en de negatieve dingen vergeten. Ik zeg altijd: Ik heb al zoveel moeilijke dingen meegemaakt, moeilijker kan het niet meer worden!”
Simav geeft aan dat ze heel dankbaar is dat ze zich zo welkom kon voelen in Nederland en in Woudenberg. “Iedereen was aardig en behulpzaam, ik wil echt iedereen bedanken die mij zo goed heeft geholpen.”
Agnes IJmker
