Moe
Als ik de krant lees, het nieuws kijk en (social)media volg dan kan ik er niet omheen. Er heerst in onze samenleving bij jongeren en ouderen een enorme moeheid. We zijn corona-moe. We zijn moe van alle maatregelen die ons in ons sociale leven beperken en we vragen ons af hoelang we het nog volhouden. We zijn moe van de slapeloze nachten omdat we ons zorgen maken over ons bedrijf of winkel, over onze baan en onze toekomst.
Jongeren die de hele dag achter het beeldscherm hun lessen of colleges volgen en volwassenen die de hele dag vanuit huis digitaal vergaderen merken langzaam maar zeker dat een beeldschermmoeheid bezit van hen neemt. Je brengt er haast de concentratie niet meer voor op om achter het beeldscherm plaats te nemen.
Handig die digitale middelen, maar we kunnen niet zonder sociale contacten en fysieke nabijheid. Onzekerheid over de toekomst, een donkere tunnel met nauwelijks perspectief, wie zou er niet moe van worden. Onze zekerheden wankelen.
Bij al die verhalen van moeheid, van opgebrande gevoelens en beladenheid, die ik zelf maar al te goed herken, moet ik denken aan een woord van Jezus. Hij stond eeuwen geleden in deze wereld. Hij keek om Zich heen en zag de mensen over de wereld wandelen. Vermoeid en belast. Ploeterend om iets van het leven te maken en tegelijk ervarend dat het leven niet maakbaar is.
Hij breidde Zijn armen uit en zei: “Kom tot Mij, allen die vermoeid en belast bent. Ik zal u rust geven.” En vanuit deze woorden belijdt de kerk van de eeuwen: Mijn enige houvast in leven en sterven is dat ik er niet alleen voor sta en niet van mijzelf ben. Ik ben het eigendom van Jezus. Hij zorgt voor me in leven en sterven. Vanuit die wetenschap hou ik het vol.