Vera Timmerman (18)
‘Sinds afgelopen zomer heb ik een bijbaantje bij de Moriahoeve. Een zorginstelling voor demente ouderen. Ik ondersteun daar het personeel. ’s Morgens verzorg ik het ontbijt voor de bewoners en maak ik schoon. ’s Avonds doe ik spelletjes met ze of lees ik voor. Puur voor de gezelligheid. Dat wordt zeer gewaardeerd. Het zorgpersoneel kan zo even wat andere dingen doen. Eind vorig jaar kreeg één van de personeelsleden symptomen van corona. Het bleek dat ze positief was. We hebben ons allemaal laten testen, gelukkig had de rest van het personeel geen corona. Maar in één van de huizen waren bewoners ook besmet. Zij moesten in quarantaine. Tijdens de besmetting waren we volledig beschermd. Mondkapje, handschoenen en een coronapak. Nu werken we alleen met mondkapjes.
Ik werkte ook bij theehuis Monchouette. Nu al maanden niet meer. Ik ben veel thuis. Ga alleen naar de winkel als het echt nodig is. Ik loop soms hard en train wat met gewichten thuis. Verder fiets ik 2x per dag op en neer om een paardenstal uit te mesten.
Als ik met vrienden afspreek, is het nooit met grote groepen. Ik houd me aan de regels. Al lukt het me niet altijd om me met mijn beste vrienden aan de anderhalvemeterregel te houden. Je merkt dat sommige mensen meer geven om hun leuke weekend, dan om de gezondheid van de samenleving. Ik ga niemand vertellen wat-ie moet doen, ik doe mijn deel.
Dit jaar ben ik begonnen met de HBO opleiding Verpleegkunde aan de Christelijke Hogeschool in Ede (CHE). Het is best pittig. Vooral ook door de online lessen. Als je naar een nieuwe school gaat, is het toch even wennen. Kijken hoe alles werkt. Normaal bespreek je dat op school met je klasgenoten. Nu sta je er alleen voor. Ik heb er twee jaar naar uitgekeken om te gaan studeren. Om leuke dingen met nieuwe studenten te gaan doen. Dat mis ik heel erg. Het is nu gewoon saai. Ik kan op de vingers van mijn twee handen tellen hoe vaak ik mijn klasgenoten live heb gezien.
Ik heb voor de CHE gekozen omdat het een kleinschalige school is. Maar nu krijgen we soms online les met 250 leerlingen tegelijk. Vragen stellen mag niet. Contact met de docenten kan je echt vergeten. Ze hebben een online format bedacht. Je kunt dan vragen stellen aan medeleerlingen. De school wil dat je zo het gevoel krijgt dat je het samen doet. Maar je weet natuurlijk nooit 100% zeker dat je het goede antwoord krijgt.
Elke dag studeer ik. Ook op zaterdag en zondag pak ik mijn boeken erbij. De online lessen zijn soms van 8 uur ’s ochtends tot vijf uur ’s middags. Zonder pauze. Andere dagen heb je weer helemaal geen les. Het rooster is elke week anders.
Ik heb heel vaak dat ik denk: “ik ben er zo klaar mee”. Ik wil dat het allemaal weer normaal wordt. Elke dag lijkt hetzelfde. Je ziet en spreekt weinig mensen en je bent veel thuis. Het wordt een grote sleur.
Ik vrees dat veel mensen in hun sociale isolement blijven zitten en dat veel jongeren nog lang last van de coronaperiode blijven houden.
De maatregelen zijn begrijpelijk. Het is belangrijk dat we ons er aan houden. Als we dat met zijn allen doen, zijn we er sneller van af. Soms zijn de maatregelen vaag. Bij ons op school komen veel leerlingen uit grote gezinnen. Als iemand positief is, moet het hele gezin tien dagen in quarantaine. Als een ander gezinslid het ook krijgt, is niet meer duidelijk hoe lang iedereen binnen moet blijven.
Als ik me kan laten vaccineren, doe ik dat direct. O ja hoor! Of het moet het Sputnik vaccin zijn. Maar als het een door de EU goedgekeurd vaccin is, heb ik daar weinig moeite mee’.