Veilig thuiskomen in Woudenberg
Mensen verlaten niet zomaar hun geboorteland. Zo'n besluit neem je niet lichtvaardig. Na je vertrek zal niets meer hetzelfde zijn en soms is het maar de vraag of je welkom bent in je nieuwe land. In deze rubriek vertellen we de verhalen van enkele nieuwe Woudenbergers.
Woudenberg Keseste en Mebrahti zijn de trotse ouders van twee prachtige dochters Ruftalem en Solyana. Met kerst in het vooruitzicht denken zij met verlangen aan hun familieleden in Eritrea, maar ze zijn vooral dankbaar voor het nieuwe leven wat ze in Nederland mogen opbouwen.
Buurmeisje
De 32-jarige Keseste vertelt dat Mebrahti in Eritrea bij hem in de straat woonde. “We kennen elkaar uit hetzelfde dorp, dezelfde straat. Mebrahti was eigenlijk mijn buurmeisje. Mijn ouders vonden het een goed idee dat ik met Mebrahti zou trouwen, dat is de traditie bij ons”.
Mebrahti (31 jaar) lacht en zegt: “Ik vond het goed hoor en na ons trouwen, toen ik 20 was, kon ik gewoon doorgaan met school.
Dienstplicht
Voor Keseste is dit anders. Hij moet in dienst. Deze duurt officieel achttien maanden, maar kan in de praktijk oplopen tot meer dan tien jaar. Dienstplicht in Eritrea lijkt meer op een dwangarbeid. Keseste wordt al in het laatste jaar van zijn middelbare school voorbereid op de aankomende dienstplicht door middel van een militair trainingskamp.
Keseste vertelt dat door soldaat te moeten worden, hij zijn familie nog amper zou zien. Het zou de relatie met zijn vrouw moeilijk maken en hij moest daarbij rondkomen van omgerekend 35 euro in de maand. Een uitzichtloze situatie. Reden voor hem en voor veel andere jongeren om het land te ontvluchten.
Vluchten
Samen met een vriend besluit hij in 2010 te vluchten. In de nacht liep hij 13 uur naar de grens van Ethiopië. Vanuit Ethiopië ging de tocht via Sudan naar Egypte. Samen met 18 anderen werden ze meegenomen op een pickup truck. “De tocht was lang en zwaar. We hadden geen eten en drinken. Ik sabbelde op stenen om speeksel aan te maken”, vertelt Keseste. “Onderweg verloren 9 mensen het leven. We konden niet anders dan ze aan de kant van de weg begraven, ik was bang dat ik de volgende zou zijn”.
Na een barre maand in de woestijn van Egypte geleefd te hebben, kwam Keseste in Israel terecht. In Israel mogen vluchtelingen vijf jaar verblijven en werken, dan moeten ze weg. Keseste werd daarom na 5 jaar op het vliegtuig naar Uganda gezet.
Vluchtelingenkamp
Mebrahti zegt: Toen Keseste weg was, ben ik ook gevlucht. Samen met een paar anderen zijn we met een man meegegaan die de weg wist, dwars door de bergen. Ik was bang, de route was gevaarlijk. In Ethiopië werden we geholpen, we kregen water met suiker en een beetje brood. Ik ben 2 jaar in een vluchtelingenkamp gebleven. Toen ben ik met een vals paspoort in 2015 via Zweden naar Nederland gekomen.
Vele andere gingen met de boot naar Lampedusa, ik durfde dat niet. Mijn nichtje had dit niet overleefd."
Hulpverlening
In Nederland kwam Mebrahti vanuit het AZC ter Apel op straat te staan. Doordat ze met een vals paspoort had gereisd, kreeg ze geen verblijfsvergunning. Via kennissen van haar ouders kwam ze bij een ander Eritrees gezin in Woudenberg terecht. Toen kwam de hulp op gang, via vluchtelingenwerk en de gemeente. “Ik ben zo dankbaar dat deze mensen mij zo goed geholpen hebben, de burgemeester, de familie Kuflom, en ook Hadushi en Paulina. Ik wil echt dat je hun namen noemt,” zegt Mebrahti dankbaar.
"Via hulpverlening van de Voorhof ontfermde Erica zich over mij. Zij boodt mij onderdak en hielp mij met alles. Zij is echt mijn Nederlandse moeder geworden. Maar ook Elisa en Jacqueline zijn zo belangrijk voor mij geweest. Ik wil ze bedanken voor al hun steun."
Hereniging
Na 8 jaar van elkaar gescheiden geweest te zijn, sluiten Keseste en Mebrahti elkaar weer in de armen in Uganda. Tijdens het proces om Keseste naar Nederland te halen, raakt Mebrahti zwanger. Negen dagen voor de geboorte van zijn oudste dochter is Keseste in april 2018 bij zijn vrouw in Woudenberg. Net op tijd op bij de bevalling te zijn.
Inburgering
Inmiddels is het echtpaar geslaagd voor de inburgeringscursus. En met hulp van Marian van het studiecentrum beheersen ze de Nederlandse taal al goed. Ook voor deze begeleiding is het echtpaar dankbaar. "Het is belangrijk om goed Nederlands te praten", zegt Mebrahti. Daarnaast heeft Keseste zijn rijbewijs gehaald en werkt hij bij restaurant Schimmel.
Mebrahti heeft een opleiding ‘ouderenzorg’ gevolgd en hoopt daar in de toekomst mee aan de slag te kunnen. Eerst kijkt ze met verwachting uit naar de komst van een 3e kindje in maart.
Tegenslag
Het echtpaar heeft de afgelopen periode een moeilijke tijd beleefd. Bij Mebrahti werd een tumor ontdekt in haar kaak. Deze bleek goedaardig te zijn, maar operaties waren nodig om het zieke kaakbeen te verwijderen en te vervangen door gezond bot. Mebrahti vindt het moeilijk dat haar mooie lach en gezichtsuitdrukking hierdoor veranderd is. Met weemoed kijkt ze naar de mooie foto van haar en Keseste in jongere jaren.
Dankbaar
Mebrahti vindt het heel belangrijk om via deze weg de mensen te bedanken en hun namen te noemen die haar en Keseste zo goed hebben geholpen. "Zonder al deze mensen hadden wij het niet gered".
In het kleine appartement staan de verhuisdozen opgestapeld. Over twee weken hoopt het echtpaar te verhuizen van de kleine woonruimte naar een eengezinswoning in het dorp.
Keseste noemt Woudenberg een hele fijne en rustige plek om te wonen. Ik mis mijn familie heel erg, maar het is belangrijk dat mijn dochters veilig kunnen opgroeien, ik ben daar dankbaar voor".
