“Dat je mensen kunt volgen in hun levensloop, dat is zóiets moois”
Huisarts Nelleke Gravesteijn van huisartsenpraktijk De Schans gaat op 1 januari aanstaande met pensioen. Dat het haar altijd primair om mensen gaat, wordt helder in een gesprek met deze krant. Hanna van Antwerpen volgt haar op.
WOUDENBERG Hanna van Antwerpen, de opvolger van Nelleke, verheugt zich weliswaar op haar professionele toekomst, maar zal Nelleke enorm gaan missen. “Ze is zo’n fijne collega om mee samen te werken.
Echt een voorbeeld als collega én als mens.” Vol zijn van je vak, maar nog voller zijn van mensen. Die eigenschap verklaart de constante drive waarmee Nelleke haar werk al die jaren heeft kunnen doen. Daarin lijkt Hanna overigens op haar, en dan gaat ‘mensen’ hier verder dan alleen patiënten.
Het begrip strekt zich uit tot collega’s, maar ook tot andere instanties in het ecosysteem waarbinnen huisartsenpraktijk De Schans functioneert. Met een eervolle vermelding voor het Meander ziekenhuis, dat in dat netwerk een bereikbare en meedenkende partner is.
Maar dan het nieuwsfeit: het aanstaande vertrek. Hoe ervaart Nelleke dat? “Je gaat een keer met pensioen, daar doe je niets aan. Dat is ook niet erg. Maar plezier in mijn werk heb ik nog volop. Dat komt mede door het team waarin we hier werken en dat behalve uit fijne directe collega’s ook uit uitstekende assistenten bestaat.
Iedereen draagt hier een steentje bij en zorgt voor een goede werksfeer. Ik weet één ding dan ook zeker: ik zal dit werk erg gaan missen.” De toekomst ligt wat haar betreft nog behoorlijk open, zoals ze ook in de afscheidsbrief aan haar patiënten schreef, maar daarover later meer.
Het begon in 1981 met de opleiding bij de dokters Van Balen en Verver, waarna ze in 1983 in de maatschap werd gevraagd. De praktijk was toen gevestigd in de ‘dokterswoning’ Benvenuta aan de Stationsweg.
“Ik hoef het niet van kicks te hebben”
Ze groeide met haar collega’s uit dat jasje door ontwikkelingen in haar praktijk en in het doktersvak. Want doordat huisartsen steeds meer handelingen gingen verrichten en de eisen aan hun vak omhooggingen, dijde de personele bezetting uit.
In 1998 verhuisde Nelleke met haar collega’s naar een ‘tijdelijke’ keet, waarin nog tot 2008 gewerkt zou worden totdat MFC De Schans betrokken kon worden. Weer vijf jaar later kwam Hanna van Antwerpen de praktijk versterken. Het team werkt vanaf het eerste uur intensief samen en bedient zo’n zevenduizend Woudenbergse patiënten.
“We kennen elkaars patiënten”, zegt Nelleke. “Dat is prettig omdat we dan de achtergrond van mensen al kennen. We hoeven dus niet steeds op nul te beginnen, maar kunnen heel gericht het gesprek voeren.
Voor onze patiënten is het fijn om zich zo gezien te weten, voor ons is dat een heel belangrijk element in onze patiëntrelaties.”
De aandacht die wordt gegeven, de korte lijntjes binnen de praktijk, maar ook met andere zorginstanties; het is wat Hanna vanaf het begin een goed gevoel gaf bij huisartsenpraktijk De Schans. “Daarom was ik blij dat Nelleke vanwege haar naderende pensioen aan mij vroeg haar als praktijkhouder op te volgen. Dat zag ik direct zitten.”
Nelleke vult lachend aan: “Ik wilde overigens absoluut niet ‘mijn stempel op de toekomst drukken’ hoor! Ik heb mij er daarom eerst van verzekerd dat collega Jaco Lekkerkerker dat ook zag zitten.”
Gevraagd naar wat haar in haar werk een kick geeft, antwoordt ze even nuchter als inspirerend. “Het is misschien wel kenmerkend voor mij dat ik het niet van kicks hoef te hebben. Hoezeer mijn vak ook dóór verandert, ik vind het nog altijd even belangrijk als een ouder met kind met oorpijn op mijn spreekuur komt. Ook al is het het tienduizendste kindje met oorpijn, het geeft mij ontzettend veel voldoening te kunnen helpen. Die drive voel ik nog iedere dag.”
Wat gaat ze straks doen? De valkuil is om je agenda meteen weer vol te plannen, reageert Nelleke. Van nature zit dat wel een beetje in haar. “Maar ik ga me beheersen, want ik heb mijn oor te luisteren gelegd bij gepensioneerden in mijn netwerk en zij adviseren me dat juist niet te doen.” Maar wat dan wel? “Ik ga in ieder geval genieten van mijn kinderen, kleinkinderen en vele hobby’s. En gelukkig is er veel zinvol vrijwilligerswerk, daar wil ik me op gaan oriënteren.”
Met andere woorden: Woudenbergers zullen haar in de toekomst mogelijk op allerlei plekken tegen blijven komen. Want Nelleke is door de jaren heen verknoopt geraakt met het dorp waar ze woont, haar kinderen liet opgroeien en dus veel mensen op heel verschillende manieren kent.
Heeft ze als vertrekkend arts nog een tip voor haar opvolger? “Hanna, geniet ervan dat je mensen zo lang kunt volgen in hun levensloop, want dat is zóiets moois om mee te maken.” Straks stapt Nelleke met vertrouwen De Schans uit, besluit ze.
“De praktijk zal ook zonder mij uitstekend draaien. Zaken gaan op een andere, soms mooiere manier door. Zo gaan dingen en zo horen ze ook te gaan.”
