Cees Mulder 45 jaar vrijwilliger bij v.v. Woudenberg
WOUDENBERG Lang geleden toen de doelpalen nog vierkant en van hout waren begon Cees Mulder als vrijwilliger bij de v.v. Woudenberg. Na 45 seizoenen zijn hobby op sportpark de Grift te hebben uitgevoerd komt er dit jaar een eind aan zijn werkzaamheden.
WOUDENBERG Het is vrijdagmiddag en Cees en Ada zitten op hun terras aan het Schanspark te genieten van het mooie weer. Ik word gastvrij ontvangen en samen kijken we terug naar de jaren dat Cees als vrijwilliger bij de voetbalvereniging betrokken is geweest.
Hoe het begon
In 1974 zouden Cees en Ada vanuit IJsselmuiden naar Woudenberg verhuizen. Maar omdat hun woning aan de Van Goghlaan nog niet opgeleverd kon worden verbleven zij tijdelijk in het naburige Scherpenzeel. Zoon Jack, net als zijn vader voetballiefhebber pur sang, moest toen kiezen bij welke club hij zou willen voetballen. Het Valleivogels uit Scherpenzeel of de plaatselijke voetbalvereniging van zijn toekomstige woonplaats Woudenberg. Het is volgens Cees mede aan klasgenoot Pieter Kranendonk te danken dat de keuze op Woudenberg viel. Een keuze met verstrekkende positieve gevolgen voor de Voetbalvereniging Woudenberg. Vanaf het moment dat Jack bij Woudenberg ging voetballen tot aan afgelopen januari is Cees als vrijwilliger bij de voetbalvereniging betrokken geweest.
Toen Jack en Cees kennismaakten met Woudenberg was het al snel bekend dat Cees zich bij zijn vorige clubs IJVV in IJsselmuiden, SVM uit Maartensdijk en DTS uit Ede als vrijwilliger en scheidsrechter verdienstelijk had gemaakt. Voor toenmalig jeugdbestuurslid Berend Diekerhof een reden om met Cees een praatje te maken en hem te vragen of hij ook bij deze club “iets” wilde doen. Dat iets werd meer en duurde uiteindelijk 45 jaar.
Scheidsrechter bij de jeugd.
Omdat Cees destijds verdienstelijk scheidsrechter was in de 3e klasse Oost is hij begonnen met het fluiten van wedstrijden. Vanwege zijn werk als bakker bij de plaatselijke bakker Schimmel heeft hij wel gevraagd of hij de wedstrijden van later in de middag mocht fluiten.
Naast Cees liepen er op het voetbalveld meer vaders rond die wekelijks de fluit ter hand namen en al snel ontstond er een vast groepje bestaand uit Geurt van Leeuwen, Peter Oosterhout, Piet Donkersloot, Gert van de Berg en Gert Mulder. Deze groep enthousiaste mannen kreeg vanuit de voetbalvereniging een mentor toegewezen, Dick van de Hooff. Dick was binnen het betaalde voetbal actief en kon zodoende zijn ervaring overbrengen op de nieuwbakken scheidsrechters.
Cees vertelt met groot genoegen over het moment dat Gert Mulder zich bij hen aansloot. Omdat Gert nog niet in het bezit was van een goede outfit kreeg hij een setje van Dick van de Hooff. De outfit voldeed uiteraard aan alle eisen van de KNVB, inclusief de noodzakelijk emblemen. Ondanks het gebrek aan diploma’s en ervaring dacht Gert er geen moment aan om de insignes van zijn shirt te halen en leidde hij de wedstrijden met het nodige zelfvertrouwen.
Het hoogtepunt voor Cees als actief lid van het scheidsrechterskorps is de vriendschappelijk wedstrijd die Woudenberg speelde tegen PEC Zwolle. De leiding was in handen van de eerder genoemde Dick van de Hooff maar Cees was uitgenodigd om hem als assistent scheidsrechter ter zijde te staan. Cees is tot zo’n 10 jaar terug zijn wedstrijden blijven fluiten. De laatste jaren was dat als vaste scheidsrechter bij kleinzoon Danny. Maar toen Danny van de E-pupillen naar de D-pupillen over mocht en het halve veld werd ingeruild voor een heel veld was het tijd om de fluit aan de wilgen te hangen. Een elftalfoto van het E2 team van Danny, welke hij als laatste mocht fluiten, is een mooi aandenken aan zijn tijd als scheidsrechter. Met het stoppen van Cees als scheidsrechter is de fluit niet uit de familie verdwenen. Zoon Jack heeft de fluit opgepakt en leidt regelmatig een wedstrijd bij AFC Quick in Amersfoort.
Van trainer tot ballendeskundige
Na zijn start als scheidsrechter werd Cees gelijk ook gevraagd om trainer te worden en al snel volgde een rol binnen de jeugdcommissie. In de 45 jaar heeft Cees deze rol vervuld vanuit diverse gebouwen op het sportveld. Werd er bij de start nog vergaderd in een houten hok tegen de rand van de Grift aan, later volgde een uitbreiding met een gezamenlijke bestuurskamer aan de korfbalzijde van de kantine. Met de bouw van extra ruimte aan de kopzijde van de kantine kreeg de voetbalvereniging een eigen bestuurs- en commissiekamer. In deze ruimte was ook een ballenkast met wedstrijdballen die door Cees beheerd werd.
Met de nieuwbouw van het huidige onderkomen kreeg Cees zijn eigen ruimte. In de kelder is er een speciale ballenruimte aanwezig waar Cees wekelijks de ballen van alle teams keurig op spanning bracht. . Met het verzorgen van de ballen komt gelijk een van ergernissen van Cees boven. Waar hij in het begin als trainer het moest doen met maximaal 10 ballen voor 50 E-pupillen hebben alle teams tegenwoordig voor elke speler een eigen bal. Ondanks dat alle teams volledig verzorgd worden blijken er wekelijks ballen te verdwijnen en wordt er door de begeleiding maar vanuit gegaan dat deze door Cees weer aangevuld worden.
Al zijn onbetaalbare werk voor de vereniging leverde Cees in 2003 de titel “Lid van Verdienste” op. Op de vraag wie Cees zelf op dit moment zou voorstellen voor deze titel hoeft hij niet lang na te denken. Volgens Cees zou Nico Keijzer deze titel zeker verdienen.
De negen levens van Cees
Met de verhuizing van de ballen naar de kelder liep Cees afgelopen jaar ook tegen de beperkingen van zijn gezondheid aan. Nadat hij in januari zijn “werk” op het voetbalveld had afgerond is hij naar huis gegaan. Op de terugweg kreeg Cees een lekke band en moest hij verder lopen.
Tijdens het lopen kreeg hij steeds minder gevoel in zijn benen. Bij thuiskomst is hij direct op bed gaan liggen er verslechterde zijn toestand.
De volgende morgen liep de temperatuur op tot boven de 40 °C en moest Cees worden opgenomen in het ziekenhuis. Achteraf denken Cees en Ada dat hier waarschijnlijk sprake was van een besmetting met het Covid-19 virus.
Door deze ziekte werd Cees beperkt in het lopen en was traplopen al helemaal niet meer aan de orde. Hierdoor kon Cees zijn hobby niet meer uitvoeren.
In de periode na deze ziekte belandde Cees nog een keer in het ziekenhuis met een maagbloeding. Een uur lang heeft hij alleen op de grond gelegen en werd hij voor een 2e keer in korte tijd met een ziekenwagen naar het ziekenhuis gereden.(vervolg pagina 17)
Cees en Ada vertellen dit met de hun kenmerkende nuchterheid. Een behandelend arts vertelde hem dat hij, gezien zijn medische historie, allang niet meer zou moeten leven. Met 2 hartinfarcten, 6 omleidingen en aantal malen te zijn gedotterd is hij een medisch wonder.
Voor zijn kinderen waren de laatste 2 gebeurtenissen aanleiding om te zeggen dat het beter is om te stoppen met zijn passie op het voetbalveld. Cees ziet dat gelukkig zelf ook in en heeft daarom met pijn in zijn hart besloten om met zijn vrijwilligerswerk bij de v.v. Woudenberg te stoppen.
Want dat Cees het mist werd wel duidelijk. De vriendschappen die hij bij de voetbal heeft opgedaan zijn voor hem heel waardevol. De afgelopen jaren was er een mooi groepje mannen die wekelijks allerlei klusjes met elkaar klaarden. Onder leiding van, de helaas overleden, Joop Morren zorgden Cees samen met Nico Keijzer, Henk van Bruggen en Willem Termaaten dat het sportpark er piekfijn bij lag.
Familieman en sportliefhebber
Naast zijn vrijwilligerswerk voor de voetbal is Cees op de eerste plaats familiemens. Zijn kinderen en kleinkinderen komen hem graag bezoeken. In deze coronatijd komen ze langs maar blijven wel op gepaste afstand. Cees zit dan op zijn vertrouwde plekkie op zijn terras en zijn bezoek gaat dan op het gras voor de woning zitten. Zichtbaar genietend vertelt hij deze bezoeken enorm te waarderen.
Als familieman heeft hij altijd veel aandacht gegeven aan de hobby’s van zijn kinderen en kleinkinderen. Helpen op de boerderij van dochter Jolanda en schoonzoon Gradus, maar het liefste ging hij toch kijken naar de sportieve verrichten van zijn familieleden.
Als leider van Jack, als trouw supporter van dochter Cora, die samen met haar man Harm in het 1e van de korfbal speelde was hij wekelijks langs de lijn te vinden.
Na de actieve carrières van Jack en Cora diende zich een nieuwe generatie talenten aan. Cees vertelt vol trots over zijn kleinkinderen. 6 jaar lang ging hij wekelijks met zijn zoon bij kleinzoon Nick kijken. Eerst bij 1e divisie vereniging AGOVV en later DOVO. Cees is ervan overtuigd dat Nick het talent had om op een hoger niveau te voetballen als een blessure niet voortijdig een einde had gemaakt aan Nick zijn ambities. Cees zijn ogen beginnen nu nog te glimmen als hij over Nick spreekt en vol trots vertelt hij over de fenomenale trap die Nick had.
Maar niet alleen Nick was begiftigd met voetbaltalent. Ook kleinzoon Marcel kon een aardig balletje trappen. Marcel is inmiddels gestopt met voetballen en bouwt nu aan een eigen huis in Scherpenzeel. Cees gaat regelmatig bij Marcel op bezoek om de vorderingen te volgen. Afgelopen jaren zijn Cees en Ada veel langs het korbalveld te vinden geweest. Beide kleindochters Sacha en Tessa hebben de afgelopen jaren in de selectieteams van de K.V. Woudenberg gespeeld. Waar mogelijk gingen Cees en Ada ook mee naar uitwedstrijden en naar de nationale kampioenschappen waarin beide kleindochters met Woudenberg speelden.
De toekomst
Nu Cees heeft aangeven te stoppen met zijn vrijwilligerswerk bij de voetbal wil het niet zeggen dat hij de dagen zal gaan slijten achter de geraniums. Twee keer per week werkt hij aan zijn conditie in de sportruimte van fysiopraktijk Geerestein. Daarnaast gaat hij wekelijks naar het Meander om oefeningen in een warm waterbad uit te voeren. Maar ook de wekelijkse bezoeken op dinsdagochtend aan dochter Jolanda slaat hij niet over. Daarnaast zal hij, mits zijn gezondheid het toelaat en het Covid-19 virus geen gevaren meer met zich mee brengt langs het korfbalveld te zien blijven. Want bovenal blijft Cees sportliefhebber.