'Het lichaam liet het totaal afweten'
'Het lichaam liet het totaal afweten'
‘Je moet de documentaire ‘Levenslucht’ eens bekijken’, zegt Woudenberger Joop Blok tegen mij als ik hem bel voor een interview over hoe hij de ziekte corona beleefd heeft. ‘Die uitzending gaat over corona-patiënten, en daar zie je mij in gesprek met longarts dr. Herder in het Meander-ziekenhuis.
WOUDENBERG De dag voor ons gesprek kijk ik de documentaire van BNNVARA. Het betreffende gesprek tussen Joop Blok en dr. Herder vond plaats op dinsdag 31 maart 2020. ‘Het gaat steeds beter’, hoor ik Joop zeggen tegen Herder. Herder vervolgt: ‘Hij heeft echt op het randje gelegen om naar de intensive care te gaan.’
Maar dat randje komt opnieuw, en alsnog gaat het helemaal mis. Op donderdagmiddag 2 april 2020 wordt Joop opgenomen op de intensive care. Hij schrijft hierover later aan zijn collega’s het volgende: ‘Ik vond het prima. Ik kon toch niks meer. Ik voelde me doodziek. Mijn vinger opsteken was al teveel. Zo ziek was ik nog nooit geweest. Het lichaam liet het totaal afweten.’
Terug naar begin maart. De Nederlandse regering komt met diverse hygiënemaatregelen tegen Corona en Nederlanders hamsteren toiletpapier. Joop: ‘In die periode was ik zelf eerlijk gezegd ook een beetje sceptisch. Ik dacht: het is een griepje-plus. Laten we met z’n allen effe normaal blijven doen. Zo zat ik er in. Ik heb het onderschat.’
Dan komen bij Joop de eerste ziekteverschijnselen. Waar hij het virus heeft opgelopen is voor hem onduidelijk. Hij is niet benauwd, heeft geen koorts, maar moet wel voortdurend braken en kan bijna niet eten. Dat soort klachten staan dan nog niet in het lijstje van corona-gerelateerde klachten.
De eerste diagnose: een ontsteking op het evenwichtsorgaan. Maar daarna gaat het alleen maar slechter. Joop: ‘Antibiotica hielp niet, en uiteindelijk heeft mijn vrouw mij op zondag naar de huisartsenpost gebracht. Ik had toen nog steeds niet de standaardverschijnselen zoals hoesten, benauwdheid of koorts. Ik heb trouwens nooit last van benauwdheid gehad.’
‘Ze moest mij afzetten buiten bij een tent bij het Meander in Amersfoort. Ze mocht absoluut niet mee naar binnen. De dokter van de huisartsenpost constateerde een veel te laag zuurstofgehalte in mijn bloed. Voordat ik het wist lag ik op de onderzoekstafel. In een razend tempo zat ik onder allerlei plakkertjes, werden diverse scans gedaan, testen en bloed afgenomen en een longfoto gemaakt. Na ongeveer 2,5 uur kwam de longarts, dokter Herder, met de mededeling dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Maandagmiddag kwam de definitieve uitslag: corona. Ik kon het niet geloven. Hoezo corona? Waar heb ik dat dan opgelopen?’
Op de dag van de opname van de tv-documentaire, dinsdag 31 maart, gaat het relatief goed met Joop. Hij krijgt in plaats van 12 liter zuurstof nog maar 4 liter per uur toegediend. Een dag later, de dag van de uitzending en ook de dag dat zijn bedrijf NCOD 15 jaar bestaat, gaat hij hard achteruit.
‘Op donderdagmiddag werd mijn familie geïnformeerd dat ik naar de IC zou gaan. Die hadden me een paar dagen daarvoor bij de tent voor het Meander afgezet en daarna niet meer gezien. Mijn vrouw Kirsten en oudste zoon Bart kwamen naar het ziekenhuis en kregen te horen dat ik mogelijk beademd zou gaan worden. En dat dit gezien moest worden als een moment van afscheid, omdat ze niet zeker weten of je daar nog uit komt. Na een uur vertrokken ze weer. Ze waren nog geen 20 minuten vertrokken en toen werd al besloten dat ik aan de beademing zou gaan. Ik werd in slaap gebracht. Toen die mededeling bij hen thuis kwam sloeg dat in als een bom.’
‘Voor mijn omgeving heeft het heel veel impact gehad. Vrienden en familie hebben gigantisch in de rats gezeten: gaat dit wel goedkomen? Vooral omdat ze ook die documentaire hadden gezien. In die documentaire werd gezegd: 50% van de mensen op de IC komt er doorheen. Toen een dag later het belletje kwam dat ik inderdaad aan de beademing moest schrokken ze zich helemaal het apezuur.’
Joop ligt vervolgens vijf dagen op de IC aan de beademing: ‘Dat is natuurlijk relatief kort. In de documentaire is te zien dat sommige corona-patiënten drie weken aan de beademing liggen. Mijn waardes gingen weer goed en na een eerste mislukte poging hebben ze me na vijf dagen langzamerhand bijgebracht.’
Het leed is dan nog niet geleden. Joop krijgt een delier, wat vaker voorkomt bij IC-patiënten. ‘De dagen van aan de oppervlakte komen, waren voor mij de twee meest beroerde dagen. Dagen van toch angst, nare en minder nare beelden en verwarring. Daarbij komt: door de sondevoeding kon ik niet meer slikken, ik kon niet meer staan, ik had geen spierkracht meer over. Ik kon nog net in een stoel naast het bed komen, maar terug ging niet meer en had ik een tillift nodig. Kun je nagaan als je drie weken in coma hebt gelegen.'
Aan de familie wordt vervolgens gevraagd om foto’s in te leveren die Joop zou moeten herkennen. Foto’s van het gezin, de hond, de familie vriendengroep en collega’s. ‘IC-verpleegkundigen moesten dit soort methodes gebruiken. (vervolg op pagina 7)
