‘Ik zal Woudenberg missen’

WOUDENBERG Met pijn in zijn hart heeft Patrick Kolfschoten, eigenaar van de Jumbo, zijn supermarkt moeten verkopen. Hij werd gedwongen door gezondheidsproblemen. ‘De revalidatie duurt langer dan ik gehoopt en gedacht had. Dat geeft druk op mijn bedrijf en op mijn gezin. Dit is de beste oplossing voor alle betrokkenen. Ik zal de supermarkt en de Woudenbergers missen,’ legt Kolfschoten uit.

Gerhard te Winkel

Patrick Kolfschoten is opgegroeid in Amsterdam Hij had het plan om automonteur te worden. Op zijn 15e kreeg hij zijn eerste baantje bij een supermarkt. En toen veranderde zijn toekomstperspectief. ‘Mijn werkgever had snel in de gaten dat ik veel in mijn mars had. De tweede week deed ik al het voorradenbeheer. Ik vond het geweldig leuk werk. Ik besloot dat ik een supermarkt wilde runnen. Ik heb opleidingen gedaan en ben stapje voor stapje in het werk gerold,’ vertelt Kolfschoten. Er zijn supermarkteigenaren, die opgroeiden in zo’n bedrijf en de supermarkt van hun familie over namen. Dat geldt niet voor Patrick Kolfschoten. Zijn vader was vrachtwagenchauffeur en zijn moeder huisvrouw. 

In 2005 werkte hij aan een project in Weesp. Dat was in 2008 afgelopen. ‘Ik had een afspraak met Super de Boer dat ik een goede winkel zou kunnen kopen. Ik ben gaan rondkijken. Eén van de voorwaarden was dat ik een winkel op maximaal 30 minuten rijden van mijn huis wilde hebben. Ik woon in Hilversum en dat is 35 minuten rijden naar Woudenberg. Aan de rand van het ravijn groeien de mooiste bloemen, zei een collega,’ lacht Patrick Kolfschoten. De supermarkt in Woudenberg stond bovenaan zijn lijst. ‘Ik heb gekeken hoe het winkelende publiek zich gedroeg. Of er een sfeer van verbroedering in de winkel hing of juist een vijandige sfeer. Ik zag wel een aantal verbeterpunten. ‘Ik heb gezorgd dat de winkel minder steriel werd en dat er meer handel was. Ook vond ik het belangrijk dat de klanten vriendelijk begroet werden,’ legt Patrick Kolfschoten uit. Hij voelde zich direct thuis in Woudenberg. ‘Maar ik merkte wel dat mensen moesten wennen aan mijn directheid. Ik kom uit Amsterdam en ben recht door zee. Recht is recht, slecht is slecht bij mij. Daar had men in het begin moeite mee. Maar dat is later bij getrokken,’ zegt Kolfschoten. 

Al die jaren heeft Patrick Kolfschoten met veel plezier in zijn winkel gewerkt. ‘De dynamiek van het bedrijf is geweldig. Je hebt te maken met een vakkenvuller van 15, maar ook met een medewerkster, die met pensioen gaat. Je bent bezig met de klanten, de leveranciers, de inkoop en de verkoop en voorraadbeheer. Het is afwisselend werk. Bovendien werk je met mensen. Dat vind ik fijn.’ Vanaf het begin heeft Patrick Kolfschoten zich ingezet voor Woudenberg. Dat deed hij onder meer door in het bestuur van winkeliersvereniging DES te zitten. ‘Je moet wat voor het dorp doen. Je kunt wel roepen dat je een mooie winkel hebt, maar als je nergens te zien bent, schiet dat niet op.’

Een bijzonder project deed hij samen met Moniek van de Graaf, toen fractievoorzitter van de PvdA/GroenLinks en nu wethouder. Ze ijverden voor kerstverlichting in het dorp. ‘Dat mocht niet, want dat zou gevaarlijk zijn, omdat ze boven de weg hingen. In het hele land wordt dat gedaan, maar in Woudenberg kregen we geen toestemming.’ De kerstverlichting kwam er.

De gemeenteraad heeft eind 2021 een plan aangenomen om het centrum aantrekkelijker te maken. Dat jaar was er in de zomer een bijeenkomst bij Schimmel 1850 met de toenmalige wethouder Anita Vlam. Ze kreeg de wind van voren van de ondernemers. Ze vonden dat het proces allemaal wel erg lang duurde. ‘Ik heb een rapport uit 1998 gevonden met een plan om het centrum aantrekkelijk te maken. Zo lang speelt dit onderwerp al,’ zegt Kolfschoten lachend. ‘In 2005 is de gemeente al weer van haar visie afgeweken.’ Patrick Kolfschoten heeft wel een verklaring voor de irritatie van de ondernemers die avond. ‘Het toenmalige college van burgemeester en wethouders hield zich niet aan de afspraken en de visie. Dan worden mensen boos. We hebben best wel wat discussies met de gemeente gevoerd’.

‘Het is tegenwoordig lastig om personeel te werven en te houden,’ zegt Patrick Kolfschoten. ‘We hebben vijftig mensen in dienst en willen graag dat dit 65 wordt. We moeten wettelijk gezien twee weken van te voren een werkrooster bekend maken. Scholen kunnen elke dag hun rooster aanpassen. Mijn medewerkers kunnen in het weekeinde van school een appje krijgen dat hun rooster voor de volgende dag veranderd is. Soms hebben we afgesproken dat ze om 17.00 uur zullen werken, maar dan zitten ze soms nog op school door de roosterwijziging. De scholen hanteren andere regels. Scholieren kunnen hierdoor hun afspraken niet houden met hun werkgever. Dat geeft veel stress bij jongeren.’ Kolfschoten merkt dat de corona-periode er in gehakt heeft bij de jongeren. ‘Ze kunnen niet meer plannen en organiseren. Dat is een probleem.’ ‘Bovendien is er tekort aan personeel. Jongeren willen soms meer geld verdienen, maar we werken met een CAO en kleine marges. Dat kan dus niet. Dan vertrekken ze soms, omdat ze elders vijf cent meer kunnen verdienen,’ legt Patrick Kolfschoten uit.

Om gezondheidsredenen moet hij met bloedend hart stoppen. Hij heeft in het ziekenhuis gelegen en in een revalidatiecentrum gewoond. ‘Sinds de zomer ben ik weer thuis. Ik rekende er op dat de revalidatie na drie maanden wel afgerond zou zijn, maar dat valt tegen. Ik heb ook volgend jaar nog wel nodig om te revalideren. Ik wandel en sport veel. Ik doe alles om mijn spierkracht terug te krijgen,’ aldus Kolfschoten. ‘De revalidatie levert veel stress op voor mijn vrouw en kinderen. Ook voor het winkelpersoneel is dit een belasting. Ik kan de winkel niet runnen, want ik heb onvoldoende energie. Ik heb maanden geworsteld met de vraag wat ik moest doen. In oktober heb ik een besluit genomen. Ik heb de winkel verkocht. Op 20 november gaat de nieuwe ondernemer uit Dalfsen van start. Ik hoop dat hij evenveel succes of nog meer als ik zal hebben. Ik weet dat hij een aantal dingen anders wil doen. Dat is zijn goed recht, maar ik vind het lastig. Dit is mijn kindje. Loslaten is moeilijk,’ zegt Kolfschoten. ‘Ik zeg dat het allemaal goed komt met mijn gezondheid. Het heeft geen zin om bij de pakken neer te gaan zitten. Ik doe mijn uiterste best om weer gezond te worden. Ik neem er de tijd voor en dan moeten we er weer boven op komen,’ zegt Patrick Kolfschoten. 

Het zal wennen worden dat Patrick Kolfschoten geen winkel meer hoeft te runnen. ‘Ik was altijd bezig met de zaak en heb niet veel hobby’s. Ik moet eens rustig bedenken wat ik wil gaan doen. Van alleen sporten en Netflix kijken word ik niet gelukkig. Ik wil administraties doen, dat kan vanuit huis. Dan kan ik mijn dag indelen. Ook wil ik ondernemers gaan begeleiden.’ 

Het nieuws van zijn vertrek wordt langzaam bekend in het dorp. ‘Ik krijg veel kaarten met opbeurende teksten. Als ik dat lees, krijg ik een brok in mijn keel. Dat doet me erg goed. Ik zeg steeds dat we elkaar in de toekomst weer zien. Dit is geen afscheid voor altijd,’ besluit Patrick Kolfschoten, ‘maar voor nu zal ik Woudenberg en de Woudenbergers missen.’