Afbeelding
Kees van Asselt

Hoe word je begrafenisondernemer?

Ondernemend

Hoe kom je er bij om begrafenisondernemer te worden?

Die vraag wordt mij regelmatig gesteld. Het is niet vanzelfsprekend als je een jaar of tien, twaalf bent, en je krijgt de vraag: ‘Wat wil je later worden?’, dat je dan zegt: ‘begrafenisondernemer.’ Als je vader het is dan kun je het je nog voorstellen. Maar bij mij was dat niet zo. Toen ik zover was om een keuze te maken, werd het in eerste instantie vrachtwagenchauffeur. Maar ik was nog te jong om rijlessen te nemen, dus besloot ik om de richting van autotechniek te gaan doen. Toen ik eenmaal in een autogarage aan het werk ging, kwam ik in aanraking met een begrafenisondernemer uit de buurt. Mijn vader was koster bij ons in de kerk en dan kom je ook wel eens in aanraking met een sterfgeval en dus met een begrafenisondernemer. Op de een of andere manier trok mij dat erg aan. Die begrafenisondernemer heb ik gevraagd of het mogelijk was om te dragen met begrafenissen. En dat kon. Dus een heel aantal keren werkte ik mee met begrafenissen. Eerst als drager en later ook wel eens als rouwautochauffeur. Ik merkte dat het werk enorm bleef trekken. Maar waar kun je terecht bij een begrafenisondernemer die geen crematies doet? We zijn opgevoed met het geloof dat wij de Jezus moeten volgen. En Hij is begraven, daarom verzorgen wij geen crematies, maar alleen begrafenissen. 

Ik heb verschillende pogingen gedaan door ergens te solliciteren, maar nergens zochten ze iemand in vaste dienst.

Op een gegeven moment kreeg ik via een broer een adres waar rouwauto’s stonden en waar hij ook grafkisten zag staan (hij wist niet precies wat voor een bedrijf dit was). Ik daar een open sollicitatie naar toe gestuurd. Na een aantal gesprekken ben ik daar aangenomen als overledenenverzorger. Ik was toen pas negentien jaar. Eerlijk moet ik zeggen, dat mijn ouders het eigenlijk niks vonden op die leeftijd. En achteraf hadden ze ook wel gelijk. Maar als je iets graag wilt, dan probeer je toch door te zetten. En dan is daar de dag dat je met je nieuwe baan begint. Zelf had ik nog nooit een overledene aangeraakt. En dan sta je er in één keer voor. Wat ik nog goed weet is dat ik het enorm spannend vond.

Bij het bedrijf waar ik werkte, deden wij de laatste verzorging voor grote en kleine ondernemers die zelf geen mensen daarvoor in dienst hadden.

Als iemand thuis was overleden dan deden wij de laatste verzorging en het opbaren. Dat kan in een kist, maar ook op bed. Soms wilde een familie dat de overledene niet thuis bleef. Dan brachten wij de overledene naar een rouwcentrum of kerk. En dan konden ze daar in alle rust afscheid nemen. Maar vaak als iemand thuis opgebaard was, hoorde je achteraf toch dat de familie het erg fijn vond dat de overledene thuis was. Dan konden ze, als er behoefte was, op hun eigen tijd en wijze afscheid nemen. Want afscheid nemen doe je maar één keer.

Meer informatie of ons gratis ‘laatste wensen’ boekje aanvragen? Ga naar www.kvanasselt.nl of bel 06- 15 45 11 30. Wij zijn werkzaam in Midden-Nederland