Column Jhony Stalman (VVD)

Ik mag niet zeggen hoe het vroeger was, laat staan dat het vroeger beter was. Dreigende blikken in huis als ik deze zinsnede op tafel gooi. De bekendste is wel “vroeger speelde ik alleen maar buiten”…. . Nu een lans te breken voor hoe het vroeger was doet mij ook denken aan mijn eigen ouders, die hetzelfde riepen tegen mij en mijn broers en zussen. Kon ook niks met die opmerkingen van mijn ouders, tot het moment dat je zelf je kinderen meedeelt dat er vroeger toch echt geen internet was, geen mobiele telefoons, en dat ze in de benen moeten komen.

Maar als ik een beetje naar “vroeger” kijk dan kun je toch een beetje stellen dat resultaten uit het verleden misschien nu ook nog wel van toepassing zijn. In mijn wat jongere jaren, was 10 of 11, kwam oma bij ons in huis wonen. Ver in de 80 en door ziekte niet meer in staat zelfstandig te wonen. Heb dat nooit als vreemde situatie ervaren; voelde heel normaal om de zorg, in dit geval van mijn moeder naar haar moeder op deze manier te doen.

Leuk verhaal, maar wat wil ik daarmee nu zeggen? Soms heb ik het gevoel dat de zorg steeds verder van ons af staat. We hebben allerlei instanties, kwalificaties, zorginstellingen, specialisten en andere hulptroepen. Met indiceringen, voorschriften, protocollen en andere administratieve aspecten. Allemaal om aan de zorgvraag van deze maatschappij tegemoet te komen. We hebben, laat ik het zo zeggen, de zorg redelijk aangekleed, en vastgelegd wie recht heeft op zorg, in welke situaties en hoe deze moet worden moeten uitgevoerd. En daarbij willen we niemand buiten de boot laten vallen, vanzelfsprekend.

Maar wat zou het mooi zijn om er, naast de broodnodige reguliere zorg, soms gewoon voor je naaste te zijn, voor je oma, je vader, je zus. Ergens hebben wij voor iedereen die zorg uit handen genomen, misschien mogen we vragen die een beetje terug te leggen. En kritisch te kijken naar welke zorg echt nodig is. Het heeft ook niks met politieke voorkeur te maken, maar komt voort uit gewoon een stukje persoonlijk idealisme. Uiteindelijk hebben we als overheid dit systeem vormgegeven; zijn we in staat om het systeem weer dichter bij de mensen te krijgen, of de mensen dichter bij de mensen?

We zullen er niet direct in slagen de zorgstaat terug te brengen tot normale proporties, noch gaan de Woudenbergse financiële problemen met betrekking tot de zorg er ook niet direct door verdwijnen.

Maar misschien, heel misschien, mag ik toch een keer zeggen……… vroeger…….