Column Ellen van der Vlist

Afgelopen week hoorde ik over zorgen dat de drempel naar De Kleine Schans te hoog is voor mensen die het moeilijk hebben vanwege corona. “De mensen hebben wel hulp nodig, maar komen vaak niet omdat de drempel te hoog is.” De week daarvoor hoorde ik dat de drempel naar De Kleine Schans te laag is. “De weg is zo makkelijk te vinden, dat mensen vragen stellen die eigenlijk niet nodig zijn. Met de zorgen rond de zorgkosten, is het verstandig om de drempel te verhogen.” Ik wil u graag even meenemen in mijn gedachtegang.

Stel dat de drempel te hoog is, dan moeten we daar iets aan doen. Wanneer je met problemen kampt en daar niets aan doet, worden problemen vaak groter, al is het alleen al omdat je zelf moeilijker een uitweg ziet, wanneer je het gevoel hebt dat er niets gebeurt. Maar hoe lossen we dat op dan. Waar is dan die drempel? Je kan iedere ochtend zo binnenwandelen bij onze balie, waar een lieve en bekwame dame uw vraag beantwoordt of verder helpt. Het is ook niet meer zo dat je een stempel hebt dat je het zelf niet redt als je bij ons komt. Want er komen allerlei mensen aan onze balie; vrijwilligers, mensen met een hulpvraag, collega’s, maatjes enz. En als je niet bij ons gezien wil worden; bel gerust, dan lossen we dat op.

Stel dat de drempel te laag is, dan moeten we daar iets aan doen. Niemand heeft er iets aan als we hulp geven aan iemand die geen hulp nodig heeft. Sterker nog; daar maak je mensen afhankelijk en hulpbehoevend mee. Wij hebben juist hoog in het vaandel: ‘mensen zijn zelf erg sterk, in principe kunnen zij het leven aan. Soms is even een steuntje nodig en soms wat langer, maar we zoeken vooral naar de kracht in de mensen zelf'.
Maar hoe zit het nu met die drempel. Uit de praktijk zien we dat mensen soms sneller een vraag stellen aan mensen die op De Kleine Schans werken, dan aan de mensen die zij zelf kennen. Als reden wordt dan gegeven dat het moeilijk is om iets te delen, omdat je niet precies weet wie het dan allemaal te weten komen. Dan komt het er dus op neer, dat de drempel om iets werkelijk belangrijks te delen over jezelf met je eigen omgeving hoog is, maar dat de drempel om iets werkelijk belangrijks en persoonlijks te delen over een ander vrij laag is.

Dan vraag ik me af: zitten die drempels niet allemaal in ons hoofd? De Woudenbergers die ik ontmoet kunnen zeker onderscheid maken met wie ze wel of niet iets delen en wanneer ik eens laat weten ‘het zou fijn zijn als dit nog even onder ons kan blijven' is mijn vertrouwen nog niet beschaamd. En natuurlijk zijn er mensen met wie je wel of liever niet iets deelt, maar daar kunnen we toch zelf ook het onderscheid in maken? Is de drempel om hulp te vragen wel een drempel bij De Kleine Schans? Of meer een drempel om jezelf toe te geven dat je het even niet zelf redt.
En een te lage drempel. Dat zou kunnen. Vanuit de vijftig jaar die achter ons liggen is een zorgstelsel opgebouwd dat niet vol te houden is. Daarom willen we de basis in Woudenberg beter hebben; wanneer er plekken zijn waar mensen met hun eigen eigenaardigheden terecht kunnen en elkaar laagdrempelig vinden, neemt de vraag om zorg af. Dat is goed voor de zorgkosten, maar vooral goed voor het gevoel van welzijn van de inwoners. Want zeg nou zelf; iedereen redt zich het liefste zelf.

Ellen van der Vlist, directeur De Kleine Schans