Ons kent ons

Ons kent ons

Een aantal weken geleden organiseerde ik met een collega van team Welzijn een ontmoeting voor mantelzorgers. Dit willen we in de toekomst vaker gaan doen: mantelzorgers de gelegenheid geven om onder het genot van een bakje koffie andere mantelzorgers te ontmoeten en te delen wat hen zoal bezighoudt. Als welzijnswerkers bieden we graag een luisterend oor en zorgen we voor iets lekkers bij de koffie.

Onder het genot van een plak zelfgebakken appelcake raak ik aan de praat met een mevrouw. Zij vertelt over haar situatie en haar man waar ze mantelzorger voor is. Op mijn vraag waar ze zelf blij van wordt, vertelt ze dat ze samen met haar man zo graag weer een keer naar het strand zou willen. De auto staat voor de deur, de rolstoel kan mee. Maar gezondheidsproblemen en het gebrek aan een chauffeur hebben er tot nu toe voor gezorgd dat het er van de zomer niet van is gekomen.

Wat gun ik die mensen hun dagje uit.

Al pratend beginnen bij mij de radartjes te draaien. Het mooie van mijn werk als welzijnswerker is, dat ik veel mensen zie en spreek. Inwoners, organisaties, professionals, vrijwilligers etc. De radartjes brengen mij bij een mevrouw die ik onlangs heb gesproken voor het Maatjesproject. Zij gaf aan graag maatje te willen worden, om zo iets voor een ander te kunnen doen in haar vrije tijd. Gekscherend zei ze tegen me: “Ik heb een auto en tijd. Desnoods ga ik met iemand naar Scheveningen als hij dat wil.” Check! Ik zie mogelijkheden (ook zo’n leuke kant van welzijnswerk).

Mijn idee leg ik voor aan de mevrouw voor mij aan tafel. “Wat als ik voor jullie iemand kan vinden die jullie naar het strand brengt en de rolstoel van uw man kan duwen?” Mevrouw reageert wat verbaasd, maar vindt het een prima plan. En ja hoor, ik mag haar bellen als ik meer weet.

Diezelfde middag bel ik de vrijwilliger en leg haar de vraag voor. Wat verrast reageert ze: “Ja hoor, geen enkel probleem. Ik wil wel een afspraak maken met deze mensen”. Top. Ik bel het echtpaar met het bericht dat ik inderdaad iemand heb gevonden die met hen naar het strand wil. Ik geef naam en telefoonnummer door, zodat ze samen een afspraak kunnen maken. “O, maar die ken ik wel”, klinkt het enthousiast aan de andere kant van de lijn. “Jaren geleden hebben onze kinderen samen op zwemles gezeten.”

En dat maakt mijn werk zo leuk. Oren en ogen open, lijntjes leggen en mensen met elkaar in contact brengen. Het kan zo simpel zijn . Er ontstaan zulke mooie dingen. Ik hou ervan!

Laten die lijntjes in Woudenberg nou vaak lekker kort zijn. Ons kent ons; de kracht van het dorp. Zullen we samen? Oren en ogen open, bakje koffie op tafel.

Hebt u een idee of ziet u ergens mogelijkheden tot verbinden? Dan hoor ik dat graag. U kunt me mailen op t.smallenbroek@dekleineschans.nl

Tineke Smallenbroek, welzijnswerker bij de Kleine Schans