Het is soms moeilijk om hulp te vragen, maar anders red je het niet in je eentje

De 36-jarige Kim de Heus is getrouwd met Arjan en samen hebben ze een dochter, Demi. Kim en haar gezin hebben de afgelopen twee jaar hulp gehad vanuit het Sociaal Team van de Kleine Schans en zij vertelt in dit interview hoe ze geholpen zijn en wat dat betekende voor hen.

WOUDENBERG - "Ik heb mijn hele leven al wel dingen gehad, maar dat had toen nog geen naampje. ‘Je moet er gewoon maar mee dealen', was toen de gedachte. Maar vanaf de geboorte van onze dochter Demi werd duidelijk dat er meer aan de hand is.

Er kwam aan het licht dat ik persoonlijkheidsstoornissen en PTSS heb en onlangs werd duidelijk dat mijn verwerkingssnelheid heel traag is. Ik onthoud eigenlijk bijna niks. Ik vergeet de hele dag door alles, de dagelijkse dingen kosten mij al heel veel moeite. De ene keer gaat koffie zetten goed en de volgende keer weet ik niet meer hoe het moet. Of ik verlies de tijd zo uit het oog dat ik in één activiteit blijf hangen en mezelf niet ertoe kan brengen dat ik doorga naar de volgende activiteit van die dag. Ik krijg daarom hulp bij het maken van een weekplanning voor de dagelijkse taken.

Mijn psychische klachten zijn ook lastig voor mijn man Arjan en dochter Demi. Ik wil niet alleen egoïstisch aan mezelf denken. Ik wil ook dat zij hulp krijgen hoe ze met mij en de situatie thuis kunnen omgaan. Arjan wil met alle liefde van alles voor me doen en ik kan hem altijd bellen als er wat is, maar hij werkt door heel de Benelux en is niet elke dag exact om vijf uur thuis. Toen Demi op een gegeven moment problemen op school kreeg en ik haar steeds ongelukkiger zag worden, kwam als vanzelf de leeuw in me naar boven en dan ga je er ook helemaal voor. Ik had zelf toen nog heel veel therapie en angststoornissen. Ik ging niet naar buiten en niet over straat. Mijn eigen therapeut had gezegd dat ik misschien ook hulp van het Sociaal Team zou kunnen krijgen en ik had op internet opgezocht waar ik dan naartoe kon gaan in Woudenberg. Eerst bleef het alleen bij kijken op de website en vond ik het te eng om die stap te wagen. Via de telefoon wilde ik niet, omdat ik bang was niet uit mijn woorden te komen, dus toen besloot ik dat ik beter naar de balie kon gaan. In 2018 kwam ik binnenlopen bij de Kleine Schans. Suzan van Ginkel van het Sociaal Team ging meteen met me in gesprek en zei als eerste tegen me: ‘Ik vind het zo knap dat je hier bent!' Ik zei: ‘Ik weet het echt niet meer, jullie moeten mij en Demi helpen, ik weet niet meer hoe ik eruit moet komen, of hoe het beter kan worden'. En sindsdien heeft Suzan me niet meer losgelaten en dat heeft me heel erg goed gedaan. Ik dacht: ‘Hè eindelijk, ik hoef het niet meer alleen te doen, iemand gaat me helpen en ondersteunen'. Weet je, sommige dingen heb ik gewoon geen verstand van en weet het Sociaal Team wat wel en niet kan. Dat is het fijne, dat je een beetje begeleiding krijgt, want dat mis je soms. Na dat eerste gesprek had ik er weer vertrouwen in dat het wel goed zou komen. Eerst heeft Suzan me geholpen met mijn zorgen over Demi door alles door te praten, uit te huilen en te sparren en een andere medewerker van het Sociaal Team voerde gesprekjes met Demi, zodat ze konden zien waar ik haar mee kon helpen en wat zij voor haar konden doen. Uit die gesprekken kwam naar voren dat Demi wat trauma's had en zagen ze dat het met haar niet liep zoals het hoort te gaan. Daar hebben we heel veel gesprekken over gevoerd. Suzan is ook meegegaan naar het gesprek met de school van Demi. Zij wist na een paar gesprekken met Demi al meer van haar dan de school in de afgelopen jaren. Die herkenden niet wat ik over Demi verteld had, waardoor ze niet de juiste hulp kreeg. En dat terwijl er altijd al struggles waren op school en het steeds heftiger werd. Ik dacht in de gesprekken met school de hele tijd: ‘Zie ik het niet goed?' Je gaat zo twijfelen aan jezelf dat je er onzeker van wordt, maar als Suzan dan meegaat en zegt: ‘Ik snap je helemaal', dan denk je: ‘Gelukkig, het ligt dus toch niet aan mij'. Demi werd doorverwezen naar een hulpverlener in Amersfoort, maar de lange wachttijd en het feit dat we lang niets hoorden, beviel niet. Het Sociaal Team kan je nog zo goed helpen, je hebt dan nog altijd te maken met de wachttijden. En ik denk dat mensen dat soms moeilijk vinden om los van elkaar te zien. Toen het wachten heel lang duurde en het mailen en bellen me zoveel energie kostte, nam Suzan het van me over en ging zij erachteraan. Uiteindelijk hebben we samen besloten een andere organisatie te kiezen en is Gerdine Vos met ons mee geweest met de gesprekken. Zij is vanuit het Sociaal Team degene die Demi begeleidt en weet vanuit haar vak wat ze tegen die organisatie moet vertellen over wat er precies speelt. En dat vind ik mega fijn, want daardoor denk ik dat je veel beter de goede hulp krijgt. Ik heb van Suzan en Gerdine begrepen dat ze dat niet altijd doen, maar dat het ligt aan de situatie en wat daarin nodig is en dat dat niet altijd is wat ik wil. Er wordt namelijk goed gekeken naar wat echt nodig is, want we weten allemaal dat de zorgkosten duur zijn. Maatwerk dus voor iedere cliënt, zo heb ik dat ervaren. We kwamen er toen achter dat het trauma in de weg stond om een goede diagnose voor Demi te kunnen krijgen. Ze werd eerst naar het WKZ verwezen voor traumabehandeling, wat haar enorm geholpen heeft en nu kan ze weer verder bij de specialistische hulpverlener in Amersfoort. Zoals je hoort, gaan we van daar naar daar voor zorg, maar dat heb ik niet als negatief ervaren. Natuurlijk baalde ik ervan dat er steeds weer een andere hulpverlener was, maar je wilt toch op de goede plek terecht komen? En in de gesprekken met de psycholoog kwamen er ook weer nieuwe dingen aan het licht waar weer andere hulp bij nodig was. Al die wisselingen had ik niet volgehouden in mijn eentje. Maar ik wist dat het Sociaal Team het beste voor had met mijn kind. Ik ervaar hen als de hand op mijn schouder die helpt en bemoedigt. Uiteindelijk ligt de verantwoordelijkheid van je kind bij jezelf. Demi heeft recht op een goed leven en daar moeten wij haar bij helpen. Als je hulp inschakelt, komt het je niet aanwaaien. Vergeet een hulpverlener terug te bellen, dat kan, het zijn ook geen robots. Bel dan zelf weer even. Ik zet een timer in mijn telefoon om me aan afspraken te helpen herinneren. Demi ging regelmatig iets gezelligs doen met Gerdine zoals eten of wandelen. Ze voelt zich gehoord en begrepen door haar. Dat is volgens mij zo belangrijk. Dat gebeurde ook toen Demi overstapte naar een andere basisschool in Woudenberg. Maar hoe ze daar ook hun best deden, het 'gewone basisonderwijs' was te pittig. Inmiddels gaat ze naar speciaal onderwijs in Ede waar ze het erg naar haar zin heeft. Ze kan weer kind wezen, dat was helemaal weg. Demi is Demi en daar houden we van. Ik ben blij dat ze niet meer zo ongelukkig is en weer lol maakt. Als gezin staan we met z'n drieën sterk. We komen er wel!"

Hulp nodig? Bel 085 0669 700 of kom tussen 8.30 en 12.00 uur langs bij de balie op de Schans 29.

Hester Klein-Schonewille

‘Gelukkig, het ligt dus toch niet aan mij’

We komen er wel!